Για το Ράμμο Κωνσταντίνο απο τον Άλκη Πιερράκο .Ζωγράφο, Παρίσι 1985.
Σήμερα νοιώθω πως μπορούμε να μιλήσουμε συγκεκριμένα για το «βελούδο» του χρώματός του, τον τρόπο που μέσα σε ένα γενικό δεσπόζοντα χρωματισμό μπαίνει η ανθρώπινη φιγούρα με ένα μάλλον στενό, νευρικό περίγραμμα που την δραματοποιεί επί πλέον με το μπρος πίσω παίξιμο των επιφανειών.
Αν προστεθεί σε αυτά η καθεαυτό δύναμη του χρώματος τότε καταλαβαίνουμε αυτό που θέλω να εξηγήσω εδώ. Ότι δεν χρειάζεται διόλου η προσθήκη θεωριών όταν ο καλλιτέχνης νοιώθει έντονα πως γίνεται ο πίνακας του Η. εικαστική γλώσσα είναι η πιο σίγουρη, ιδίως για ένα ζωγράφο σαν τον Ράμμο που ακριβώς έχει χίλια πράγματα να μας εξιστορήσει και πιστεύω ότι τα εγγράφει, με τον τρόπο του μέσα στην μεγάλη ζωγραφική «συνέχεια»που ευτυχώς για όλους μας επιζεί.
