Ατομικές Εκθέσεις Έργων
Γιώργος Μαρκόπουλος. ( Έκθεση στη galerie Αργώ ) Οκτώβριος 2007
Μια γυναίκα κοιμάται στους πίνακες του φίλου μου ,του Κωνσταντίνου Ράμμου.
Το πρόσωπό της άλλοτε είναι γαλήνιο, αμέριμνο, και άλλοτε θρυμματισμένο, σαν καθρέφτης σπασμένος.
Μια γυναίκα κοιμάται, και είναι οι γλουτοί της δύο λαγούτα που στέλνουν στα αυτιά μας μια γλυκιά,
Προκλασική μουσική, θεϊκή. Και είναι το κορμί της έτσι, γυρισμένο, σαν πρόχωμα εγκαταλειμμένου παλαιού λατομείου, όπου ανέβαιναν και έκαναν τις συνεννοήσεις τους ψυχραμένων συγγενών τα παιδιά.
Μια γυναίκα κοιμάται, και είναι η χαρά της υπέρλαμπρη αλλά και τόπους –τόπους σκιερή, σαν μια πορτοκαλιά με τα μισά άνθη της πάνω και τα μισά κάτω.
Μια γυναίκα κοιμάται ήσυχη, καλή, πλην με τη μνήμη της όπως πεισματάρα, σαν μια γάτα που ενώ βομβαρδίστηκαν όλα, αυτή ψάχνει ασταμάτητα μέσα στα χαλάσματα, μέρες και μέρες, τα όνειρα παιδία της.
Μια γυναίκα κοιμάται, και είναι κόκκινη σαν φωτισμένο (βράδυ του καλοκαιριού μετά το τέλος των μαθημάτων) περίπτερο του εξήντα, και είναι μπλε, σαν το τελευταίο άδειο (πλην όμως ολοφώτεινο ) λεωφορείο, της νύχτας.
Μια γυναίκα κοιμάται και είναι τα κύτταρά της τραπέζια πολύχρωμα όπου παρέες - παρέες τα μέσα της γλεντούν πάνω τους σιγανά γιατί ξέρουν πως έξω υπάρχει το πένθος .
Μια γυναίκα κοιμάται, και στον ουρανό του ύπνου της μέσα ανεμόπτερα τρέχουν, ενώ άγγελοι προπονούν με ασκήσεις ελαφρές τα φτερά τους.
Διαβάτη ανυποψίαστε, περαστικέ, μη την πειράξεις ! Κοίτα, φωλιάζουν στα βάθη της δέντρα και δάση κι αν πάς εκεί στη συνέχεια και κρυφτείς, θα σε βρει. Διότι μόνο εκείνη, να ξέρεις, αν την αδικήσεις, του λύκου και του αγριμιού το δρόμο μέσα της όσο κανείς άλλος γνωρίζει.
Γιώργος Μαρκόπουλος.
Ποιητής