Ατομικές Εκθέσεις Έργων

Μπροστά στην αντανάκλαση του έργου του Κωνσταντίνου Ράμμου, επιχείρησα να ξεπεράσω τη δέσμευση της διάστασης, του χώρου και την ελευθερία της ματιάς μου. Ολόκληρος μια σκέψη ο άνθρωπος, είτε είναι μόνος γεμάτος άγχος, είτε απλά σκεπτικός, μ΄ ένα πρόσωπο τραβηγμένο από την ένταση των ερωτηματικών του, από το φόβο του χάσιμου της ελευθερίας του, της έκφρασής του, της ύπαρξής του, αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να ζει.

Μοιάζει να βγαίνει από το πλαίσιο του πίνακα, λες και θέλει ν΄ απλωθεί στο σύμπαν να βρει την πραγμάτωση του ονείρου του.

Ίσως μια γυναίκα, ίσως μια πρόσκληση, μια πρόκληση, ίσως ακόμα μια στιγμή μέθης. Κάθεσαι συζητάς, τα μεγάλα ερωτηματικά της αμφισβήτησης και ο χρόνος χάνεται, ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων και στα γυμνά νωχελικά γυναικεία σώματα.

Αυτός ο κόσμος της διάνοιας θα μπορούσε ποτέ να παραπατήσει, να πέσει;

Αυτά τα πρόσωπα που πάνε γυρεύοντας να βρούνε την ταυτότητά τους, δεν είναι η χαρά του ανθρώπου να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα στο δικό του σύμπαν;

Δεν είναι χαρά η ώχρα, το κίτρινο και το κόκκινο; Δεν είναι αγωνία το γκρι και το μπλε;

Δεν είναι χαρά τα αλλεπάλληλα κύματα των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν μπροστά στο έργο του Κωνσταντίνου Ράμμου;