Νίκος Πετσάλης-Διομήδης, Ιστορικός-Συγγραφέας, 1986

Τον Κώστα Ράμμο παρακολουθώ από τότε που τελείωσε την ΑΣΚΤ, το 1981. Θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που μου είχε κάνει η τάση του προς διερεύνηση των προβλημάτων της ζωγραφικής, η συστηματοποίηση της μελέτης του πάνω σε έργα των μεγάλων δασκάλων του παρελθόντος. Σήμερα εξακολουθώ να βλέπω στην πορεία του Κώστα Ράμμου, την ίδια σοβαρότητα, την ίδια διερευνητικότητα και συγχρόνως μια αβίαστη και ανεπιτήδευτη πρόοδο.

Χρησιμοποιώ τη λέξη πρόοδο και όχι ανανέωση, γιατί ο Κώστας Ράμμος προοδεύει, η δουλεία του προχωράει, εξελίσσεται. Τα νέα στοιχεία - θεματικά ή χρωματικά - παρουσιάζονται στη ζωγραφική του φυσιολογικά και άνετα, χωρίς την ενσυνείδητη τάση προς μοντερνισμούς ή πρόκληση εντυπώσεων που συχνά βλέπουμε να υποβαθμίζει την δουλειά άξιων και γνωστών ζωγράφων. Σίγουρα η πρόοδος του Κώστα Ράμμου και σήμερα και στο μέλλων θα έχει τις ευτυχείς στιγμές της. Τα εφόδιά του – τόσο το ζωγραφικό του ταλέντο, όσο και ο προσωπικός χαρακτήρας του – με κάνουν να έχω μεγάλη πίστη στη μελλοντική του δημιουργία.